Kroketten

Mijn vader en ik zitten op een terras aan het water, en genieten van de zon op onze bolletjes. 

‘Pap, wat wil je eten?’ 

‘Gaan we hier eten? Dat kost geld hoor.’ 

‘Je leeft maar één keer. Genieten zullen we! Wil je een uitsmijter, of liever twee kroketten op brood? Een sateetje kan ook.’ 

‘Laat me de kaart eens zien.’ Ik geef mijn vader de lunchkaart aan. Terwijl ik hem zie lezen hoor ik hem mopperen: ’Wat is alles toch duur.’ 

‘Ik trakteer vandaag, bofferd. Dus neem wat je lekker vindt.’ 

‘Nee, jij hoeft niet te betalen. Daar gaat het mij niet om’, zegt mijn vader terwijl hij op zijn horloge kijkt. ‘Verrek, je hebt gelijk. Het is al tegen enen. Het is lunchtijd.’ 

Inmiddels ligt de lunchkaart gesloten op tafel. 

‘Waar heb je nu echt zin in pap? Kroketten, een uitsmijter of een sateetje?’ 

‘Wat neem jij?’ 

‘Ik kies voor een salade. Of wil jij dat ook?’ 

‘Nee, ben je gek. Ik ben geen konijn! Doe mij de kroketten maar.’ 

Een kwartiertje later worden de kroketten met twee witte zachte boterhammen geserveerd. Ik ben benieuwd of hij die sneetjes dit keer klein kan krijgen. Sinds kort moet ik helpen bij het snijden. Mijn vader keek dan telkens met een verdrietige blik in zijn ogen toe. Dit keer gaat hij voortvarend aan de slag en slacht hij de boterhammen en kroketten op een keurige manier. Ineens dringt het tot me door dat hij dit keer de kroketten op een zachte witte boterham geserveerd krijgt. De vorige keren waren dat dikke plakken met een harde kost. De volgende keer bestel ik bij het bestellen van een uitsmijter of kroketten twee sneetjes zacht wit brood. 

Deze blog is een vervolg op het nieuwe dementie-boek deMENSie.
Voor Dianca's nieuwste blogs kijk op haar facebook- of Instagramaccount.