Serre

Terwijl ik de gang doorloop op weg naar de deur van mijn vader kom ik een vrolijke verzorgster tegen. 

‘Fijn hè, dat je vader nu vaker in de serre eet.’ 

‘Ja dat voelt voor mij echt fijn. Hoe krijg je dat voor elkaar?’ 

‘Gewoon. Ik vraag niet meer aan hem waar hij wil eten. Ik nodig hem uit en zeg dat de lunch of het avondeten voor hem klaar staat in de serre. Hij loopt dan gewoon achter me aan, eet zijn eten op en blijft soms ook nog even koffiedrinken.’ 

‘Dat doe je goed. Wat fijn!’ 

Ook al weet ik dat mijn vader graag op zichzelf is. Voor mij voelt het goed dat hij niet aldoor alleen eet op zijn kamer. 

De volgende keer dat ik mijn vader bezoek tref ik een andere verzorgster. 

‘Ja fijn hé. Hij zit eet steeds vaker in de serre. Wat ik wel jammer vind is dat het nu al een enkele keer is voorgekomen, tijdens het eten, dat hij naar het toilet moet. Daarna weet hij niet meer dat hij aan het eten is in de serre. Dat schept verwarring. We gaan nu proberen hem naar het toilet te laten gaan voor het eten. Kijken of dat helpt.’ 

Het stemt me gelukkig dat deze lieve verzorgsters volhouden en naar mogelijkheden zoeken om mijn vader erbij te blijven betrekken. 

Deze blog is een vervolg op het nieuwe dementie-boek deMENSie.
Voor Dianca's nieuwste blogs kijk op haar facebook- of Instagramaccount.